کتاب داستان های مثنوی معنوی

کتاب مثنوی معنوی ، مشهور به مثنوی معنوی (یا مثنوی مولوی)، نام کتاب شعری از مولانا جلال‌الدین محمد بلخی شاعر و عارف ایرانی است. که یکی از برترین کتاب‌های ادبیات عرفانی کهن فارسی و حکمت پارسی پس از اسلام است.

این کتاب در قالب شعری مثنوی سروده شده‌است؛ که در واقع عنوان کتاب نیز می‌باشد. اگر چه قبل از مولوی، شاعران دیگری مانند سنائی و عطار هم از قالب شعری مثنوی استفاده کرده بودند ولی مثنوی مولوی از سطح بالاتری برخوردار است.

این کتاب به درخواست شاگرد مولوی، حسام‌الدین حسن چلبی، در سال‌های ۶۶۲ تا ۶۷۲ هجری/۱۲۶۰ میلادی تألیف شد. عنوان کتاب، مثنوی، در واقع نوعی از ساختار شعری است که در این کتاب استفاده می‌شود. مولوی در این کتاب مجموعه‌ای از اندیشه‌های فرهنگ ایرانی-دینی را گرد آورده‌است.

مثنوی مولوی، مانند بیشتر مثنوی‌های صوفیانه، به صورت عمده از «حکایت» به عنوان ابزاری برای بیان تعلیمات تصوف استفاده می‌کند. ترتیب قرار گرفتن حکایتهای گوناگون در این کتاب ظاهراً نظم مشخصی ندارد. شخصیت‌های اصلی حکایتها می‌تواند از پیامبران و پادشاهان تا چوپانان و بردگان باشد. حیوانات نیز نقش پررنگی در این حکایتها بازی می‌کنند. مولوی در مثنوی تبحر خود را در استفاده از اتفاقات روزمره برای توضیح دیدگاه‌های عرفانی‌اش نشان می‌دهد. برای مولوی مضمون داستان اهمیت بسیار بیشتری از سبک نگارش داشته‌است.

فواید کتاب‌ خوانی و اثرات شگفت انگیز آن بر روی زندگی فردی و اجتماعی انسان، قابل انکار نیست؛ ایجاد فرهنگ کتاب‌خوانی همیشه دغدغه‌ای مهم و چالش‌برانگیز در جامعة ما بوده است، عوامل متعددی همچون گسترش فناوری و استفاده از فضای مجازی یا مشکلات اقتصادی و گران شدن کاغذ باعث عدم پیشرفت کشور در این زمینه بوده‌اند. بر اساس فواید کتاب‌ خوانی ، کتاب و کتاب‌خوانی نه‌تنها بر روی همه افراد جامعه، اثرات روحی و روانی بسیاری دارد، بلکه می‌تواند منجر به پیشرفت‌های قابل‌توجهی در سطح اجتماع شود.